Όταν μπήκα στο Gagarin γύρω στις 9μιση, το θέαμα ήταν αποκαρδιωτικό: μόνο γύρω στα 30 άτομα ήταν ήδη εκεί προκειμένου να δουν το πρώτο από τα δύο σαπόρτ σχήματα. Οι Bella Fuzz απαρτίζονται από δύο κοπέλες (μία που αναλαμβάνει τα φωνητικά και μία που έπαιζε κιθάρα που ανάθεμα κι αν άκουσα μία νότα της) και ένα αγόρι (πίσω από τα ηλεκτρονικά που αποτελούν το 99μιση τοις εκατό της μουσικής τους), που δείχνουν μόλις να έχουν εγκαταλείψει πίσω τους την εφηβεία. Πολύ ταιριαστοί στο στυλ με το σχήμα που επιλέχτηκαν να ανοίξουν, έπαιζαν ένα electroclash αρκετά κοντά σ’ εκείνο των Berlin Brides (αν θέλουμε να βρούμε κοντινές μας ηχητικές συγγένειες) αν και λίγο περισσότερο επιθετικό. Δείχνουν να αγαπούν αυτό που κάνουν, έβαλαν αρκετή ψυχή και ακόμη πιο πολύ attitude στη σκηνική τους παρουσία και άφησαν καλές εντυπώσεις θέλω να πιστεύω. Ανάμεσα στα δικά τους κομμάτια έπαιξαν και μία διασκευή στο The Perfect Drug των Nine Inch Nails, επιλογή που οπωσδήποτε λέει κάποια πράγματα σχετικά με τις επιρροές τους. Η μουσική που παίζουν δεν είναι και πολύ της αρεσκείας μου, οπότε ας αφήσω το πράγμα εκεί μην κρίνοντάς το περισσότερο – παρ’ότι δεν θα μπορούσα να μην πω ότι ο ήχος που πραγματεύονται είναι πια σχετικά παρωχημένος, γνωρίζοντας τις δόξες του μία δεκαετία παλιότερα…
Ο Boy που πήρε τη σκυτάλη ήταν όπως πάντα ο Boy, ένας καλλιτέχνης που είτε αγαπάς είτε μισείς. Εγώ ανήκω στην πρώτη κατηγορία ακροατών του καλώς ή κακώς και θεωρώ πως ακόμη κι αν φαινομενικά δεν ταίριαζε υφολογικά με το όνομα που ακολουθούσε, εν τούτοις ήταν πολύ κοντά στο πνεύμα του: ανατρεπτικός, ασεβής, ορμητικός με το δικό του τρόπο, έπαιξε όσο έπρεπε κι έκανε τις δηλώσεις του στο χρόνο που του δόθηκε. Φοβόμουν ότι όπως συνηθίζει να κάνει, θα έπαιζε ασταμάτητα για παραπάνω από μία ώρα – επειδή εδώ που τα λέμε, δεν του είναι και τίποτα δύσκολο να κάνει κάτι τέτοιο – αλλά αντίθετα με άλλους, δεν έκανε κατάχρηση του χρόνου που μπορούσε να έχει επί σκηνής και έπαιξε όσο οφείλουν να παίζουν τα σαπόρτ ονόματα, μισή ώρα ακριβώς. Εξαιρετικός όπως πάντα, έκανε ένα πέρασμα από ορισμένα από τα χαρακτηριστικότερα τραγούδια του και έφυγε θριαμβευτής. Τα έχουμε πει αρκετές φορές (κι εγώ και άλλοι) για τον Boy, με την χειμαρρώδη δημιουργικότητα που τον διακρίνει θα το κάνουμε και στο μέλλον, κυρίως επειδή του αξίζει.
Τον Alec Empire δεν τον είχα δει τη φορά που είχε παίξει στην Αθήνα μαζί με τους Jane’s Addiction και Nine Inch Nails, οπότε ήταν μεγάλη η περιέργειά μου να τον δω τώρα, ειδικά με τη μορφή των Atari Teenage Riot που μας επισκέφθηκε. Τρίο επί σκηνής, με τον ίδιο, τη Nic Endo και τον CXKiDTRONiK να εναλλάσσονται στα φωνητικά όπως και πίσω από τα μηχανήματα που ξερνούσαν ασταμάτητα εξοντωτικούς ρυθμούς κι εκκωφαντικούς ήχους επί μιάμιση ώρα. Μια αδιάκοπη επίθεση στις αισθήσεις ήταν η εμφάνισή τους, η οποία συνοδεύτηκε από ένα light show που μπορούσε να στείλει επιλεπτικό σε κρίση στο δευτερόλεπτο (ή και τον οποιοδήποτε εδώ που τα λέμε, το strobe light πρέπει να πήρε φωτιά εκείνο το βράδυ). Οι τρεις ταραξίες αεικίνητοι επί σκηνής, δεν σταμάτησαν ποτέ να ουρλιάζουν τους στίχους τους, που ως γνωστόν διακατέχονται από ένα έντονα πολιτικό, αναρχικό και αντιφασιστικό χρώμα. Ανάμεσα στα κομμάτια που έπαιξαν, ανακοίνωσαν κι ένα που έγραψαν πρόσφατα με τίτλο Rearrange αφιερωμένο στους Anonymous και τις αντάρτικες τακτικές τους. Αυτή η θεματολογία απασχολεί χρόνια το γκρουπ, και για τι άλλο θα μπορούσαν να μιλούν όταν πραγματεύονται έναν τόσο επιθετικό ήχο; Ηλεκτρονικό πανκ ή αλλιώς digital hardcore όπως οι ίδιοι το έχουν βαφτίσει με μεγαλύτερη επιτυχία, αυτό παίζουν οι Atari Teenage Riot και θέλει κότσια για να το αντέξεις. Μεταλλικά ριφ κάνουν την παρουσία τους αισθητή συχνά πυκνά, ενώ η κουλτούρα της χορευτικής μουσικής δεν δείχνει να βρίσκεται πολύ μακριά καθ’ όλη τη διάρκεια της τελετής (η jungle ρυθμολογία έσκασε πονηρά το κεφάλι της σε μία δύο περιπτώσεις για παράδειγμα). Οι Prodigy ας πούμε είναι κοντά τους αισθητικά, τηρώντας τις αναλογίες πάντα και ειδικά στο θέμα της εμπορικής αντιμετώπισης του υλικού από αμφότερες τις πλευρές.
Είναι ευνόητο μια τέτοια εμφάνιση, όπου μόνο που δεν κατέβηκαν οι τρεις του γκρουπ μέσα στο ακροατήριο να αρπάξουν έναν έναν μας (είχαμε εν τω μεταξύ γίνει αρκετά περισσότεροι, αλλά όχι και πάρα πολλοί και πάλι…) από το γιακά, να μας ταρακουνήσουν και να ουρλιάξουν μέσα στο πρόσωπό μας, να μην άφησε ασυγκίνητους τους θεατές που παρακολουθούσαν, ειδικά όσους βρίσκονταν μπροστά στη σκηνή. Έπεσε μπόλικος χορός, γροθιές υψώθηκαν αρκετές είτε το απαιτούσε η περίσταση είτε ως αυθόρμητος αγωνιστικός χαιρετισμός, και γενικότερα όσοι βρέθηκαν εκείνο το βράδυ στοGagarin και ήξεραν και τους λόγους γιατί, το καταευχαριστήθηκαν. Μπορεί η ακοή μας να μειώθηκε κατά μερικές μονάδες για ορισμένες ώρες, αλλά αυτό είναι το κόστος που πληρώνεις όταν βιώνεις μια τόσο έντονη εμπειρία. Γνωστά πράγματα είναι αυτά, μην τα λέμε ξανά…
(Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πατσιαλός)
